Van ons, voor jullie...
Althans, voor een week of wat.
Ik heb het met dat geschrijf even helemaal gehad.
Ik vlij mij op mijn luie gat. Ga op pad. Toch tijd zat.
Ik ga weg en neem niet mee: mijn laptop en de televee.
Oorlog, klimaat en politieke stampij
gaan mooi een poos aan mij voorbij.
Ik begraaf mijn handen in het zand van hete stranden.
Dip mijn tenen in ‘t nat en roep heel hard: “Hoe-zee!”
Tot over een paar weken.
Bron: PublicDomainPictures.net
Elke week in je mailbox!
Onvermoeibaar wierp ik Elise telkens weer mijn onhandige Franse begroetingen toe. Inmiddels iets minder ijzig antwoordde ze nu woordeloos, met de verlegen blos op haar wangen.
Ik ging solo op vakantie, naar een Frans chateau, alwaar ik vanzelfsprekend smoorverliefd werd op een Française. Maar Frans is een stomme taal. En Elise sprak geen Engels. Maar voor Elise deed ik alles.
We hebben recent het onmogelijke besluit moeten nemen om Zoon, gediagnostiseerd met McDD, uit huis te laten plaatsen.
Als man alleen naar het strand? Beter van niet. Regelmatig zie je daar kleine meisjes van hooguit drie jaar oud voorbij rennen, halfnaakt met enkel een broekje aan.
Ik dacht: ik ga eens lekker een paar weken weg. Met de kinderen. Ik dacht: laten we gaan kamperen. Want wat is er nu mooier? Ik dacht: België! De Ardennen! Geweldig! Lekker relaxen. En zo geschiedde. Niet.
Ah, de nieuwe LINDA. Met de nu al veel besproken cover vol halfnaakte damesmevrouwen, als een statement dat borsten moeten mogen. Wij redactiemannen zouden geen mannen zijn als we daar niet subiet iets van zouden vinden.
