Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Vorige week schreef ik over mijn ervaring met een ghostende, zombieingende vriendin. Niet voor herhaling vatbaar. En ik heb nog wel meer rare dates gehad. De een gaat me te snel en de ander is pogonofoob. De volgende heeft horrornagels en weer een andere ontmoet ik niet eens, omdat ik nu eenmaal een cijferman ben en zij was een woordenvrouw.
Na al deze (en meer) ervaringen kan ik niet anders dan toegeven dat ik op het datingvlak inmiddels toch wel een beetje beschadigd ben. Ik heb geen zin meer om keer op keer met iemand anders rekening te moeten houden. Geen puf meer om me steeds weer te moeten afstemmen op en aanpassen aan een partner, die dan uiteindelijk toch weer wegloopt omdat het elders nét ietsje beter is. Des te meer kan ik me vinden in de trend van vandaag: single is super! Het sololeven heeft onnoemelijk veel voordelen. En eigenlijk maar bar weinig nadelen.
Goed, als single mis je weliswaar een voor velen ‘fundamenteel onderdeel van het volwassen leven’, namelijk die ene verbintenis die je leven veiligheid, stabiliteit en zekerheid geeft. Of liever gezegd: zou kunnen geven. Maar aan de andere kant kun je nu wel mooi lekker doen en laten wat je wilt. En wanneer en hóé je dat wilt. Je bezuipen en met een totaal onbekende in bed belanden? Geen probleem. En vooral: er is niemand meer waarmee je ruzie kunt/moet maken. Zeker niet die ene allesvernietigende ruzie, die dan weer het einde van je relatie is. Want die is er niet.
Wat meteen het tweede voordeel oplevert: meer tijd. Tijd voor ware vrienden, tijd voor mijzelf (en eventuele self-service), tijd voor familie en de kinderen. Tijd om ongegeneerd bank te hangen, zonder dat iemand er iets van zegt of ‘iets leuks wil gaan doen’. Tijd voor mijn werk en (non-existente) hobby’s.
Al zit je bij clubuitstapjes wel alleen in de bus, want iedereen is met partner. Maar: je hebt dan wel lekker veel plek en geen gezeik of noodgedwongen chitchat aan je hoofd. Kun je tenminste slapen en ongestoord op je mobiel koekeloeren. Gelukkig heb ik nooit clubuitstapjes.
En nog een voordeel: wát een geld houd je over! Goed, de alimentatie gaat gewoon door, alhoewel die nu al stukken minder is, omdat de kinderen inmiddels grotendeels bij mij wonen. Maar al die noodzakelijke financiële lasten die samenhangen met het hebben van een (al dan niet vrouwelijke) partner, die zijn weg. Ik kan mijn geld eindelijk weer uitgeven waaraan ík wil. Al gaat het grootste deel nu sowieso op aan inflatie. Dat dan wel weer.
Enige nadeel van single zijn: die verhipte dating-drang die van tijd tot tijd de kop opsteekt. Dat gevoel dat je toch echt weer eens onder de vrouwen moet komen (en dan het liefst letterlijk). Maar dan heb ik zo’n date en ben ik weer voor een behoorlijke tijd genezen. Misschien moet ik maar met mezelf trouwen. Sologamie! Dat is helemaal in tegenwoordig. Kan ik mijn hele leven met mezelf delen én trouw blijven aan mijzelf.
Theoretisch. Want eerlijk? Het lijkt me helemaal niks. Ik moet er niet aan denken om contractueel met mezelf opgescheept te zitten. Dat solo-trouwen schijnt dan ook vooral iets te zijn voor welgestelde vrouwen die reeds over ruime huwelijks- én scheidingservaring beschikken. Vrouwen die een statement nodig hebben, een officiële afspraak met zichzelf om opnieuw te kunnen beginnen, zoals in dit artikel in de nrc wordt beschreven (sorry, achter een slotje). Vrouwen die geleerd hebben dat ‘van jezelf houden’ het allerbelangrijkste is.
Het klinkt een beetje boeddhistisch, al die zelfcompassie, terwijl sologamie doorgaans juist wordt gezien als het summum voor iedere narcistische persoonlijkheid. Onderzoek heeft echter aangetoond dat alleenstaanden beduidend minder narcistisch zijn dan mensen in een relatie. “Ze zijn hartelijker, doen meer vrijwilligerswerk en geven meer om hun gepensioneerde ouders,” zegt Bella DePaula, auteur van het boek Singled Out, in een artikel van Vice.
Vooral in Japan lusten de vrouwen er wel pap van, van dat zelf-trouwen. Ook daar bijna geen man te vinden die zichzelf helemaal de bom vindt. Misschien omdat ze sowieso al (meer dan) dagelijks self-service seks praktiseren; daar is geen plechtige belofte aan jezelf voor nodig. Of omdat mannen allang weten dat ze helemaal niet zo geweldig zijn als partner. Er zijn wel enkele uniekelingen, zoals de Braziliaan Diogo Rabelo. Hij trouwde met zichzelf omdat zijn verloofde Vitor (m/v?) er kort voor de geplande bruiloft de brui aan gaf en hij het lang geplande feestje toch niet wilde cancellen. Ook wel weer typisch mannelijk: “Je ken nou wel weglopuh, maar da feessie gaot door!”
Enfin. Onlangs vroeg een dame mij in de FB chat – ja, daar contacteren ze mij nog wel af en toe) – of ik wist hoe je de komende tien jaar single kunt blijven. Eerlijk? Ik heb geen idee. Met jezelf trouwen is geen optie, dus ik doe maar wat. Want ik zie meer voordelen dan nadelen in een solobestaan. In je eentje door het leven gaan is zo slecht nog niet.
Stom hè? Ik vind het gewoon lekker.
Vooralsnog.
Je hebt het helemaal zelf in de hand.
Ja! Soms zelfs letterlijk.