Het duurt niet lang meer, dan is de hele generatie “boven mij” kassiewijle. Weggevallen. Het veilige plafond tussen mij en het hiernamaals (als dat er is) verdwenen. Dan ben ík als volgende aan de beurt. En dat realiseer ik me terdege.
Corona
De Verlaten Man (380) – Mona Corona Uiensoep!
Eenmaal bij de Appie voel ik me toch wel wat opgelaten, met al die drank, inlegluiers en uien. De zelfscan doet het helaas niet. Opluchting: de kassaknul kijkt gelukkig niet op of om. Hij wil voor de drank goddorie niet eens mijn ID zien.
Leven met long covid – deel 4
Met long covid is 2,5 uur volle energie geven in een volle, bloedhete theaterzaal niet zo heel verstandig.
Leven met long covid – deel 3
De huisarts keek mij strak aan. “Dat is zo’n modeverschijnsel, dat long covid gedoe. Hoe lang heeft ze deze klachten al?”
Leven met long covid – deel 2
Feit is dat ik mij extreem veel zorgen maakte. Mijn vrouw was nog maar een schim van wie ze ooit was, en ze kon nauwelijks lopen.
Leven met long covid – Deel 1
Op een donderdagmiddag rinkelt de telefoon. Collega’s van mijn vrouw vertellen dat ze flauw gevallen is en dat ze haar naar huis komen brengen.
De Verlaten Man (351) – De ontdekking van de traagheid
Gevolg van dit alles is wel, dat ik nóg trager geworden ben dan ik van nature al was. Nu ik de geneugten van de ‘ontsnelling’ heb ontdekt, kan het leven me niet langzaam genoeg zijn. Al dat versnellen is niet goed voor mijn gestel.
De Verlaten Man (349) – Postpaasportret (slikken en klikken)
Vijf biologisch-dynamisch-alcoholische gangen later zijn we volledig volgepropt, kunnen geen pap meer zeggen, laat staan Pasen. Ik barst uit mijn voegen. En dan moet het paasportret nog volgen…
De Verlaten Man (340) – Joepie! Vrijheid! En nu?
De reactie van mijn huisjeugd op de aangekondigde bevrijdingsdag was pislauw, hun vreugde over een toekomst vol herwonnen vrijheden minder dan matig. “Vrijheid… Wat moet je ermee? Voor mij verandert er niks. En in de herfst komt er sowieso een nieuwe variant from hell, dat weten ze nu al.”
De Verlaten Man (337) – Denis de Butler
De GGD was een dingetje. ‘Even’ een afspraak maken staat gelijk aan een reis naar Omsk.
En de positiviteitsbevestiging, twee dagen later, is helemaal een klap in ‘t bemondkapte gezicht. Mijn eerste en enige gedachte: “Gats, nee zeg… Gedoe. Gáán we weer.”