Het eten ben ik allang vergeten. Ik kijk naar Simone die heftig bilwapperend door de kamer wiebelt. Het ziet er niet uit. En dát moet ík leren? Nou ja, voor hedendaagse hipheid moet je wat over hebben.
pubers
De Verlaten Man (254) – Rijbewijs (1) – ondankbaar kind
Ik vind dat Nick (nu eindelijk 17) maar eens zijn rijbewijs moet gaan halen. Hij vindt van niet. Zijn verjaardagscadeau viel dus niet in goede aarde. Ondankbare jeugd van tegenwoordig.
McDD – onrecht
Hij kan niet tegen onrecht, en in zijn ogen doet de bestuurder van de dikke BMW echte invalide mensen onrecht aan.
De Verlaten Man (253) – Wassen is voor watjes
Ik ben best een goede huisman geworden, al zeg ik het zelf. Het heeft een tijd geduurd, maar dat komt door mijn moeder. Die nam mij als jeugdige alles uit handen. “Laat mij dat maar doen, jongen. Dan gaat het een stúk sneller. En beter.”
De Verlaten Man (251) – Spoiler Alert! Kijken niet meer nodig
Hoe is het mogelijk. Nick heeft werkelijk álles al gezien op Netflix. Ik vraag me oprecht af of hij überhaupt schoolwerk gedaan heeft, de afgelopen Corona-maanden. En of hij nog wel een nacht doorgeslapen heeft.
Mijn laatste blog. Dit is mijn opvolger
Dit wordt mijn laatste blog.
Mijn besluit staat vast.
Mijn opvolger is nu eenmaal stukken beter dan ik ooit worden zal.
De Verlaten Man (250) – Volwassen communicatie
Maar telefoneren is een dingetje bij die jeugd van tegenwoordig. Maar Nick is 17 en dat is toch wel een leeftijd waarop je bepaalde dingen zelf moet kunnen. Dingen zoals een afspraak maken bij de kapper. Toch moeilijker dan je denkt.
De Verlaten Man (248) – Altijd weer die rottige kleine lettertjes
Mijn leesbril en ik, wij worden geen vrienden. Maar alles wat te dichtbij komt, wordt vanzelf onzichtbaar. En dat is een geheel nieuwe en zéér frustrerende gewaarwording.
McDD – belletje trekken
Zo onopvallend mogelijk bonkte hij op ons raam. Terwijl de gordijnen open waren en mijn vrouw en ik op de bank zaten, vol in zijn zicht.
De Verlaten Man (238) – Vervlogen ouderschapsillusies (“Duh”)
Sinds een krappe week ben ik 44 jaren oud. Reden genoeg voor mijn kinderen om mij voor mijn verjaardag een wandelstok te geven, inclusief de bevleugelde woorden: “Hier ouwe, en nu rennen! Naar het bankje in ‘t park!”