Vroeger dacht ik dat je, naarmate je zelf ouder wordt, de dood van je ouders gewoon ergens “parkeert”, omdat ouders nu eenmaal sterven. Dat, wanneer je zelf kinderen hebt, je automatisch je eigen ouders minder of niet meer mist, omdat die fakkel doorgegeven is. Even leek het daar ook op. Maar vandaag niet.
Tijdloos
AH Erlebnis
“Jongedame, mag ik je iets vragen?” vroeg ik aan een AH-meisje dat al ongeveer een minuut op haar knieën aan het staren was naar drie verschillende soorten maaltijdsalades en blijkbaar de verschillen maar niet kon ontdekken.
Hoe ik de vermaledijde roddelaar liet zuigen
Uit het lood geslagen, omdat ik een verbaal meer volwassen antwoord had verwacht, bleef ik even stil. “Naja, goed. Succes met zuigen.” en ik gaf gehoor aan de hond, die onrustig aan de lijn trok.
10 jaar na dato: vragen zonder antwoord
Het is vandaag precies 10 jaar geleden. Apeldoorn, de Naald. Overlevenden zoals de destijds 10-jarige Senna Claassens hebben hun leven min of meer opgepakt, al heeft deze aanslag wel diepe wonden geslagen. Vooral bij degenen van wie een naaste de aanslag niet overleefd heeft.
Een man, zijn kat en een toefje oorsmeer
Echte kerels hebben ook zo hun eigen manier om een kat voor zich te winnen. Middels lichaamseigen afscheiding.
Engel voor een ochtend
Zij: feminiene delicatesse, gevangen in de periferie van een rotzak.
FUCK YOU, KUTVENT!
De man wijst naar mijn fiets en specifiek naar mijn slot. In het Engels, met een gebroken accent, sist hij woorden naar me die ik aanvankelijk niet versta.
“Meneer heeft een klacht over de soep”
‘Chef!’ riep de serveerster schuin over haar schouder, in de richting van de keuken. Terwijl ze het zei, blies ze een blonde lok uit haar ogen, die boekdelen spraken: ‘Wéér zo een!’
Stewardessen zijn buitenaardse wezens
Mijn zus is het ook een aantal jaren geweest. Stewardess. Ze moest er wel voor veranderen. De KLM deed haar op logopedie. Met haar authentieke streekaccent mocht ze niet met een zwemvest om haar nek in een gangpad staan.
Lekker scheren in de auto
Als je tijdens het rijden een blik in andere auto’s werpt zie je hoe thuis mensen in hun auto zijn. Vooral ’s ochtends. Dan zie je mensen er koffie drinken, hun ontbijt eten of make-up bijwerken. En je ziet mannen die zich al rijdend zitten te scheren.
De Verlaten Man (189) – Het gemak van de middelmaat
Mensen zoals ik bereiken niet veel. Ze hebben geen uitgesproken doelen of plannen en ze leven elke dag zonder al te veel over de vragen des levens nadenken. Ze dobberen op de voortkabbelende rivier die ‘gewoon leven’ heet. En dan volgt in mijn hoofd meteen de vraag: wat is daar dan mis mee!?
Je wordt gemist man
Het gaat over jou, man. Ook al ben je er fysiek niet meer bij.
spiegelbeeld
De jonge vrouw kijkt naar haar spiegelbeeld. Ze zit aan de oever van een klein beekje. Geen kring in het water, ze kan zichzelf prima bekijken.
Avondje uit (2)
Ruim op tijd voor de laatste trein terug. Dus nog even bier. Dan terug door Hoog Ca… Dicht!
Avondje uit (1)
Nog geen twee minuten onderweg. Een droge tik als het knappen van een tak. De trein remt af en staat stil in uitgestrekte onbekende weilanden. Met een sombere blik vergast een medereiziger ons op doemspraak als: “Suïcide, uren oponthoud, strompelen door zompig bos en lommer, geen informatie, wifistop en te weinig bussen.”