Mijn collega kijkt mij vragend aan: “Wat heb ik nu weer fout gedaan? Ik heb juist geen verkleinwoordjes gebruikt, dus geen jurkje of figuurtje, dan is het toch oké?” “Nope. Volgens mij kan zo’n opmerking vandaag de dag sowieso niet meer.
Wegens seksisme en zo.”
Typisch mannelijk
De Verlaten Man (393) – De man de held, de vrouw die smelt
Ik keek oude series en films terug. En verbaasde mij over de enorme dosis seksisme, die toen nog gewoon kon. Maar… deden die vrouwen het er toen niet ook een beetje om? Van die geile sufferd gedaan krijgen waar je zelf totaal geen zin in hebt?
De Verlaten Man (388) – Het leek alsof ze keek (ode aan de onbekende vrouw)
Ze fascineert me mateloos. De vorige keer dat ik haar hier bij toeval zag, kon ik mijn blik niet afwenden. Nu is ze daar ineens weer en zou ik in haar willen kruipen. Maar ik weet dat dat niet mag. Of kan.
Die kut in de kassarij
Soms staat er een kut in de kassarij. En ik vind een kut in de kassarij maar stom. Afgelopen zaterdag trof ik toevallig zo’n muts.
De Verlaten Man (378) – Zuig ‘t op
Een en ander komt erop neer dat ik altijd weer degene ben, die alle zooi opzuigt en wegruimt, want anders zou ons stulpje een iglo van brokken viezigheid worden. De kinderen tillen – in al hun goedheid – slechts even de voeten op, als het nodig is. Meer wordt het niet.
De Verlaten Man (372) – Ik zeg het nog maar eens: heldere signalen, graag!
“Ik geloof dat ik een paniekaanval heb…,” murmelt ze. Verloren zit de buurvrouw op mijn bank. Ik kijk naar haar zwaar trillende handen. “Ik ben tot vanavond nog alleen thuis en ik ben bang dat ik omkieper. En dat niemand me dan vindt…”
Mooi meisje kijken
In de file op weg naar mijn werk zie ik een mooi meisje voorbij rennen. Oordopjes in, ravenzwart haar speels in een staart.
De Verlaten Man (364) – *Verzuipt* (vakantiekiekjes)
Wij gingen raften. Twee teams. Twee rafts. Een gele met rode paddels. Een blauwe met gele paddels.
En de complete ondergang. Noodweer. Nooit weer.
Dat lekkere wijf op kantoor
Ze mag dan best het lekkere wijf van kantoor zijn, ik wil helemaal niets van of met haar. Ik ben immers keurig getrouwd.
De Verlaten Man (348) – Versieren 2.0
Ik voel me vreselijk ongemakkelijk en breek mijn hoofd over waar ze mij van zou kunnen kennen.
En dan floept het ook al uit mij: “Hai, hallo… ja, echt wel toevallig… Maar vertel eens, waar zagen wij elkaar dan ook alweer voor het laatst?”