Nee, ze laten ook mij niet los, de beelden van die haast nonchalante, met de handen in de zakken gepleegde gruweldaad, door een van kille haat en arrogantie vervulde blanke smeris.
Muisklikkend moeder aarde redden? Ja, in je dromen
Het corona-gedoe hangt je mateloos de keel uit, je bent op zoek naar een nieuw doel in je leven. Wat dacht je van muisklikkend moeder aarde redden? De klimaatramp gaat immers gewoon door.
Kijk uit voor gepensioneerde longartsen die uit de heup schieten over Corona – en voor andere meningenfabriekjes
Ja mensen, wat sommigen in mijn directe omgeving en misschien ook daarbuiten al vreesden, is bewaarheid: het COVID-19 heeft ook mij te pakken! Niet letterlijk – ik heb me zelden zo gezond gevoeld – maar in die zin dat ik er nu alles over wil lezen wat los en vast zit. Inclusief wat de ontelbare meningenfabriekjes in Nederland – ook wel ‘columnisten’ genoemd – erover te melden hebben.
Nog maar eens over de erotiek van het roken
Kijk, ik mag dan om redenen die ik liever voor me houd al meer dan een decennium geleden zijn gestopt met roken, in mijn hart ben en blijf ik een roker. Rokersbezoek hoeft bij mij daarom nooit het balkon op. Het reageert vaak onthutst, weet zich met de weelde geen raad.
Ik beleefde vorig jaar iets magisch: een concert van The Libertines
Jullie kennen The Libertines niet? Ach, stakkers. The Libertines zijn de ultieme muzikale viering van het leven.
Boomers bestaan echt, Maarten van Rossem is het prototype
De klachten over de kreet ‘OK boomer’ zwellen aan. Polariseert! Stigmatiseert! Discrimineert! Verbindt niet! Maar zal ik, 60-jarige, jou eens wat zeggen, boomer? Van mij mag hij, die kreet.
In een Greta-wereld heb je goed en kwaad, met weinig ertussen, en dat is precies wat we nu nodig hebben
Ik wil echt niemand de Machtige Klimaatsmurf door de strot rammen, maar toch druk ik iedereen op het hart om van begin tot eind naar bovenstaande speech te luisteren.
Human extinction en het laatste volmaakte liedje
Wat zou ik doen als ik de laatste mens op aarde was? Ik sloeg uiteraard de hand aan mijzelf. Maar eerst ging ik tussen de puinhopen en de lijken op zoek naar een gitaar of piano die het nog een beetje deed, en bleef er net zo lang op pielen totdat ik, met al het gebrekkige talent in mij, het laatste Perfecte Liedje had gemaakt.
De oude witte man en het meisje van zestien
Je hebt je beste jaren achter je, de hangpens en erectiestoornis zijn je voorland of al een ontmoedigende realiteit. En dan word je ook nog eens op mysterieuze wijze in verlegenheid gebracht door een meisje van zestien dat je tegen alle afspraken in de waarheid zegt.
Help, Rutger Bregman zegt dat ik deug!
Ik begin aan dit stukje in een vreselijke pestbui, en dat is precies de reden dat ik het wil tikken. De afgelopen dagen ben ik namelijk tot een nieuw, ontnuchterend inzicht gekomen: ik deug.