Bottom line: ook in 2020 ben ik nog steeds een verlaten man. Verlaten én verlaten gebleven. Door eigen toedoen. En terwijl ik haar mis, ben ik in mijn hoofd samen eenzaam. Samen met haar. Hoog tijd om de overgebleven ballen te verzamelen.
De Verlaten Man (231) – Sorry, maar mijn energie is op
Eerlijk? Ik kan het hele woord “energie” niet meer horen. Niet uit een vrouwenmond althans. Wat hebben vrouwen toch met dat woord, dat gewoon synoniem staat voor (geen) zin hebben?
De Verlaten Man (230) – Zondagsrijders zijn gewoon mediterende mannen
Je zou het bijna een verslaving kunnen noemen. Hoe lang nog ik dit niet meer mag? Tot alles beknot en verboden is en mijn klimaatschuldgevoel afdoende aangepraat? Wanneer komt het punt dat ik een andere vorm van mannenmeditatie moet gaan zoeken?
De Verlaten Man (229) – De sportschool, zo (financieel) effectief
Wat een verdienmodel! Sportscholen rekenen gewoon op overenthousiaste, wanhopige mensen zoals ik. Ik wed dat van de 100 abonnees die ze hebben, maximaal 20 regelmatig komen.
De Verlaten Man (228) – Panta Rhei? Momentje!
Die toekomst? Het zal allemaal wel. Het is van de zotte dat de mens continu met de toekomst bezig is, om vervolgens heel hard te roepen dat er “in het moment” geleefd moet worden.
De Verlaten Man (227) – kerst is kunst!
Die kerstboom. Die is een ding. Een kerstboom installeren kan namelijk enkel onder één voorwaarde: dat je ook daadwerkelijk een boom hébt. Alles wat je tegenwoordig wilt installeren, kun je normaal gesproken downloaden. Maar een kerstboom niet.
De Verlaten Man (226) – Mijn virtuele hond
Áls ik dan al moet wandelen, moet het er vooral niet uitzien alsof ik dat enkel voor mijzelf en mijn tanende gezondheid doe. Een alibi is nodig. Een strategie die voorkomt dat begeerlijke doelgroepjongedames meewarige blikken op mij werpen.
De Verlaten Man (225) – Gefrustreerd?!?
“Heet jij echt zo of heb je die naam aangenomen nadat je ontdekt had wat je frustratie was?” Dat werd mij vorige week op Facebook gevraagd. Nou, ik heet Denis, inderdaad. Maar of dat komt doordat ik mijn ‘frustratie’ ontdekt heb? Wélke frustratie?
De Verlaten Man (224) – Eten wat de pot schaft
Tot voor kort was de wereld – wat eten betreft – nog in orde: er werd gewoon gegeten wat de pot schaft. Nu niet meer. Nu is alles anders. Want ze zijn ineens milieu- en gezondheidsbewust geworden.
De Verlaten Man (223) – Call me, baby?
Als de kinderen bij hun moeder zijn, mis ik ze best wel. En ik wil graag dat ze mij af en toe even bellen. Maar dat doen ze niet. Daarvoor heb ik nu de oplossing gevonden. Nu bellen ze héél regelmatig.
De Verlaten Man (222) – Light voor de kleine meid
“Ja, gezellig hoor pa! Gaan we eens een keer uit eten, zit jíj alweer met je neus in je smartphone! Dat mogen wíj ook niet!” Nick is wel heel erg irritant assertief vandaag.
“Ik zoek wat op. Over jullie cola-gezeik,” brom ik. Alsof ik me moet verantwoorden.
De Verlaten Man (221) – Mama is de schoonste
Vrouwen zijn raar als het om reinheid gaat. Ze nemen blijkbaar een ongecheckte, ongewassen penis zo in de mond, maar als er een fijnstofje bovenop ’t deurkozijn ligt, zien ze dat monstrum meteen en willen er al bijna niet meer onderdoor lopen.
De Verlaten Man (220) – De Sterrenmaatschappij
In deze maatschappij draait het niet om die vriendelijke, nette behandeling van de medemens op zich. Nee, alles draait puur om de daarmee samenhangende ratings en reviews, om de recensies en beoordelingen. Om kritiek en aanbeveling.
De Verlaten Man (219) – Koetje boe
“Met zo’n neusring zie je eruit als een koe. Nog een oormerk erbij en je kunt zo de stal in.” Ik hoor haar vriendinnetje snortend hinniken door de telefoon. Gelukkig vindt één iemand mijn grapjes nog wel leuk.
De Verlaten Man (218) – Douchegeldief!
Als ik mij schuimbekkend sta af te drogen, loopt Nick de badkamer in. Getergd brom ik wat over “iedereen moet gofferdegoffer van mijn spullen afblijven” en “alle pubers zijn geniepige egoïsten”.