Henry de Positieveling noemt de verliefdheid “een van de krachtigste dingen in ’s mans leven”. Klopt. Het duurt alleen zo kort… Dan vallen de oogkleppen af. Te laat. Hij zit al vast.
De Verlaten Man (174) – Het ga je goed
Ik ben het vangnet spelen beu. Tijdenlang hang je nutteloos, verlaten en vergeten onder iemands kont, terwijl diegene lustig in de trapezes rondzwiert. En áls hij dan een keer misgrijpt en valt, mag jij ‘m opvangen en meeveren. En word je uitgekafferd als je dat niet doet.
De Verlaten Man (173) – De wereld is klein. Zeggen ze.
“Nou ja, ik vind het best. Zo lang je maar niet op de trein stapt om die knullen in ’t echt te ontmoeten.”
“Nee zeg! Ik wíl ze helemaal niet in het echt kennen. Online is iedereen veel leuker.”
De Verlaten Man (172) – Melancholisch? Even spoelen, graag!
En ergens komt dat ene punt, waarvan je innig hoopt dat het pas – óf al – het midden van je leven is. Crisis. Je begint plots terug te blikken. Je staart meewarig naar de uitwerpselen, resten en overblijfselen van je tot op dat moment geleefde bestaan.
De Verlaten Man (171) – Vriend in Vriendin
Ik weet echt niet meer wat ik moet zeggen. Ik ben hier zo slecht in. Ik wil enkel ‘een goede vriend’ voor haar zijn, luisteren, troosten, verloochenen dat ik een man ben. Maar in plaats daarvan eist ze dat ik, als man, alles voor haar verklaar. Waarom?
De Verlaten Man (170) – Een sekspop in je nalatenschap
Levensechte sekspoppen met geavanceerde AI worden steeds geliefder. Maar… waarheen met je ‘partner’ als jij de pijp uit bent? Een nieuwetijds probleem!
De Verlaten Man (169) – Raadselfrustratie (#zeghet!)
Soms is het een diep zuchten met twee zulke verschillende kinderen. De één – het vrouwelijke exemplaar – is een razendsnel gefrustreerde hittepetit. De ander – de bijna-man – is een koele, steeds meer tot nerd muterende, zus-pestende volpuber. #zeghet!
De Verlaten Man (168) – Vogeltjes vangen
Tiene fladderde mijn huis in, alwaar ze als een buizerd met een poetsdoek door de kamers vloog. Want in een ‘ongekuist’ huis was het geen leven.
De Verlaten Man (167) – Meidenhuis
Als Simone vriendinnetjes te slapen heeft, ben ik blij. Mijn vrijdagavond is mijn avond niet meer als Simone niets te doen heeft. Mét vriendinnetje = rust in de tent. Maar Nick vindt ’t maar niks.
De Verlaten Man (166) – De man van 100 miljoen (kijken, kijken, niet kopen)
“Duurt lang. Waarom zo’n eind rijden voor een stom museum?” sikkeneurt Simone.
“Ja, we hadden beter kunnen gaan lopen. Was ’t nu al interessanter geweest,” moppert Nick.
“Wil je lopen? Ik kan zó stoppen hoor!” grom ik.
De Verlaten Man (165) – Ontstellend ongestelde gesprekken
“Als vrouwen ongesteld zijn, hebben wij mannen twee opties: ‘Stay the hell away’ of ‘extra lief en begripvol zijn’,” vervolg ik vakkundig. “Dat laatste is wat lastiger voor mannen, dus doen we meestal het eerste.”
De Verlaten Man (164) – Over zoeken en zoenen
Daar is ie. Mijn speleding, geheugen en lieveling. Vanuit mijn zak onder de stoel gegleden, direct naast het pookje. In een opwelling wil ik mijn zoekdame zoenen, maar in plaats daarvan geef ik mijn mobiel maar snel een kusje.
De Verlaten Man (163) – Het nieuws is een bakfiets. Sterkte ermee!
Kinderen zijn maar lastig. Ze vergeten alles en vinden niets van wat jij (voor hen) doet goed. Ze zeuren over de meest banale zaken en zijn eeuwig ondankbaar. Maar: ze zijn mijn leven. En ze léven nog.
De Verlaten Man (162) – Alles is de heenweg
“Wat maakt het in vredesnaam uit wie waar zit? Als je maar IN de auto zit en niet met de mond op de trekhaak erachter hangt! Het kan me niet verdommen wie waar zit. STAP! IN! We komen hartstikke te laat door jullie eeuwige wie-zit-waar-gezeik!”
De Verlaten Man (161) – “Weet ik veel.” Of: een onsje twijfeltijd, alstublieft?
Een man die snel beslist. Dat ben ik. Geen twijfel – gewoon kiezen als een coureur. Des te groter de irritatie over besluiteloze twijfelpubers.