“Problemen, gast?” vroeg ik terloops.
“Ja. Jij overtreedt de ongeschreven mannenwet dat je – indien mogelijk – een urinoir vrijlaat tussen jou en degene die al staat te pissen. Ik was hier eerder en ik koos links. Jij komt binnen en kiest de middelste, terwijl je rechts had moeten kiezen.
De Verlaten Man (199) – Een rustgevend meisje
Mijn dochter is op haar prille twaalfde al zo uithuizig als wat. Een hoop vriendinnetjes die allemaal willen dat ze bij hen komt logeren. “Ja, ik kan er ook niks aan doen, hoor. De vader van Sara wil graag dat ik daar logeer.” Huh?
De Verlaten Man (198) – We gaan allemaal dóóóód!!
“En over iets van 5 miljard jaar slokt de zon de aarde zelfs helemaal op. Maar dan zijn wij al lang en breed verdwenen. Morsdood. Tenzij we een andere planeet gevonden hebben. Maar breng dáár maar eens 10 miljard mensen heen… Dat gaat ‘m niet worden!”
De Verlaten Man (197) – No Cable Connected
Pluggen en spelen, dat betekent toch mannetje in ’t vrouwtje, andere kant in de Mac, en klaar? Niet dus. Ding doet niks. Computer says no. “No Cable Connected!” piept de monitor.
Heb ik weer.
De Verlaten Man (196) – Oogappeltje
Simone heeft een gaming laptop gekregen. Nick is er niet blij mee. “Kon je haar niet gewoon een beauty weekend geven? Dan zat ze nu niet in mijn space en was tenminste ook nog een paar dagen weg. Win-win.”
De Verlaten Man (195) – Een date met een baard
“Wélke onderkin? Welke dunne lippen? Je hebt een prima gezicht op de foto, maar dat verstop je nu onder prikkend, foeilelijk schuurpapier. Zo zonde. Baarden zijn gewoon één en al gruwelijkheid. Ze doen al pijn bij de meest vluchtige zoen, om van beffen nog maar niet te spreken.”
De Verlaten Man (194) – Soepbenen
Soms vraag ik me af of hij wel mijn zoon is. Een echte man gaat immers door tot op ’t bot. Mijn dochter daarentegen knaagt al haar botten blank en graait dan de overblijfselen van Nicks bord om ze verder ‘naar behoren’ af te kluiven.” Zó zonde man, jij laat gewoon ál-tijd de helft eraan zitten!”
De Verlaten Man (193) – Dutch are dicks
Ik heb onze Amerikaanse collega’s eens gevraagd hoe zij Nederlanders ervaren. Het eerste antwoord: “Err… They’re very down-to-earth.” Altijd een manier om het positief te poneren. In feite zeggen ze enkel: “Dutch are dicks.”
De Verlaten Man (192) – Mekkeren in het kwadraat
“Als jullie nu tijdens het eten gewoon niets meer tegen elkaar zeggen, hebben we allemaal nergens last meer van,” mompel ik geërgerd. “Nee, pap.” Nicks vinger zwaait voor mijn gezicht. “Dát is nu werkelijk geen probleemoplossende strategie.”
De Verlaten Man (191) – God is liefde
Bij ons om de hoek staat zo’n godshuis. Het is het honk van een tamelijk fanatieke geloofsgemeenschap met diep christelijke inslag. Een krater van een inslag, zelfs. Het is een ‘vrije kerk’ die enige jaren nog geleden nog in de categorie ‘sektarische groepering’ werd ingedeeld.
De Verlaten Man (190) – Wodka op de wond
“Ik heb m’n hele leven keihard gewerkt en nog nooit een druppel gezopen. En toch heb ik de zuiperskanker. Dokter zei da’k loog, dat ’t wel aan de alcohol móést liggen. Ik loog helemaal niet!” Zijn boosheid is bijna tastbaar.
De Verlaten Man (189) – Het gemak van de middelmaat
Mensen zoals ik bereiken niet veel. Ze hebben geen uitgesproken doelen of plannen en ze leven elke dag zonder al te veel over de vragen des levens nadenken. Ze dobberen op de voortkabbelende rivier die ‘gewoon leven’ heet. En dan volgt in mijn hoofd meteen de vraag: wat is daar dan mis mee!?
De Verlaten Man (188) – De muziek der wanhopigen
Laat ze niet hier komen, laat ze weggaan… Ik hoop en bid tevergeefs, want Date kijkt zo verrukt en verwachtingsvol dat de heren linea recta naar onze tafel komen. Zo is Thierry met zijn poli-poëzie waarschijnlijk ook tot haar gekomen, denk ik schamper.
De Verlaten Man (187) – Hallo? Is daar iemand? Met wie spreek ik?
De cyberjeugd van tegenwoordig kan simpelweg niet meer ‘gewoon’ telefoneren. Althans, de jeugd die ik ken niet. Geen begroeting. Geen identificatie. Geen woord teveel. Geen normaal gesprek mogelijk.
De Verlaten Man (186) – Ik twitter, dus ik besta (niet meer)
Twitter staat bol van de mensen die niets anders doen dan de godganse dag met een roestige riek inprikken op een smeulende hooiberg van agressieve toetsenbordhelden. Mijn social media-allergie groeit gestaag.