Het vakantiegevoel zo lang mogelijk vasthouden. Nog even loom na-dobberen, thuis op de bank. Lekker in mijn eentje, met een meegebrachte La Pauline Plaisir rosé onder handbereik
De Verlaten Man (157) – De wereld is te klein (een vakantieverhaal)
“Ja jochie, kijk maar eens goed. Dat is een Variomobil Signature 1200. Je ragt zo een hele cabrio z’n kont in!” Die Bennie, nog even grof als altijd. Dan zie ik dat het klopt; de achterkant van het ding is daadwerkelijk een complete garage.
De Verlaten Man (156) – Hurken en lurken
Ik fantaseer over haar uiterlijk. Zou ze van die glanzende, mediterrane haren tot aan het kuiltje van haar onderrug hebben? Nee, die zou ik dan wel hebben zien bungelen. Van die prachtige bruingroene, Franse amandelogen, misschien? Warme, zachtzwoele lippen?
De Verlaten Man (155) – Het Google-Duel
“Haa-ha! Papa heeft gelijk! Het is 6,5 miljard jaar, niks miljoen!”
Ik kijk voldaan. Ik hoef tegenwoordig niet meer zelf te googelen: dat doen mijn kinderen veel sneller.
De Verlaten Man (154) – Grillig glipt ’t door je vingers
Je wordt ouder, papa! Het klinkt ineens heel bedreigend. De ware ouderschapsproblemen zijn inmiddels voorbij. Ik – jonge, energieke vent van 42 jaren – kamp nu met ouderdomsproblemen. Ik voel hoe de tijd verglijdt.
De Verlaten Man (153) – De doodsknop
“Ik kijk uit naar het moment dat jullie heftig met Jan en alleman tongzoenen,” verzucht ik. “Dan is die bevingerde flessendop niets meer vergeleken met het aantal bacteriën dat je dán binnen krijgt…”
De Verlaten Man (152) – Feiten en ratio, graag! Mijmeringen van een man.
Ik ben ook best wel een beetje gevoelsmens. Bij tijden. Als het situationeel handig is. Maar feit blijft: Mannen denken eerst en praten pas als ze klaar zijn met denken. Vrouwen denken en praten tegelijk. En denken nog wat meer, eventueel in een andere richting, terwijl ze gewoon door blijven praten.
De Verlaten Man (151) – Fatima Morgana
Eerlijke vrouwen, ze zijn er nog. En ze redden mij. Nog steeds. En steeds weer. Zal ik dan echt nooit vrouwloos kunnen overleven? Een ode aan mijn eigen Fat(im)a Morgana.
De Verlaten Man (150) – Gebakken peren
150 blogs geleden (in maart 2015) begon ik mijn literaire veldslag hier op HoeMannenDenken. En nu, dik drie jaar later, ben ik nog steeds een man alleen. Met een bomkrater in de achtertuin van mijn relationele leven.
De Verlaten Man (149) – Boeh, Bamboe!!
Bij het betrekken van dit huis was de terreurbamboe nog een lieflijk plantje aan de andere kant van het erfscheidingsmuurtje. Best mooi, die staakjes met oosters accent. Ik zag er niets kwaads in. Wist ik veel.
De Verlaten Man (148) – Mijn fout. Jouw schuld
“Stommerd!!” brult Simone in haar schrik. In de aars van de bolide zit een vette barst. Het is een gloednieuwe, bruin-metallic VW Golf Variant. Wat een patserauto. Idiote schutkleur ook.
De Verlaten Man (147) – De buurthaan: vierendelen?
Ik heb een pestpokkenhekel aan hanen. Helemáál in de bebouwde kom. Een haan is een plaag voor alle omwonenden. En ik kan het weten, want sinds kort heeft mijn achterbuurman weer een haan. Ja, ‘wéér’. Hij had al eerder zo’n kakelend misbaksel in de achtertuin.
De Verlaten Man (146) – De getergde teen
Elke dag hoorde ik wel gejammer: “Oh, mijn teen… Pap, het doet zo’n pijn… Dit komt nooit meer goed… Mijn téén…” Ik muteerde stante pede tot gespecialiseerd teenverzorger. Alles voor de teen.
De Verlaten Man (145) – Leeg huis. Zó blij (D.c.v.d.b.L. no more)
De Commune is dood. Leve de Commune.
Maar het is zo stil in huis. Stil om mij. En stil is kil.
Het voelt doelloos. Niks meer omhanden, geen mannengeklets meer bij thuiskomst, geen extra huishoudelijk werk. Oh, de leegte…
De Verlaten Man (144) – Ik spreek DUIDELIJK géén ‘vrouws’
Vanaf nu weet ik dat er – nog steeds – een controverse bestaat tussen wat vrouwen zeggen en wat ze denken. Of willen. Vrouwen spreken ‘vrouws’. Een onverstaanbaar, dialectisch taaltje bestaande uit tegenstrijdigheden, hints en zuchten.