Tiene fladderde mijn huis in, alwaar ze als een buizerd met een poetsdoek door de kamers vloog. Want in een ‘ongekuist’ huis was het geen leven.
De Verlaten Man (167) – Meidenhuis
Als Simone vriendinnetjes te slapen heeft, ben ik blij. Mijn vrijdagavond is mijn avond niet meer als Simone niets te doen heeft. Mét vriendinnetje = rust in de tent. Maar Nick vindt ’t maar niks.
De Verlaten Man (166) – De man van 100 miljoen (kijken, kijken, niet kopen)
“Duurt lang. Waarom zo’n eind rijden voor een stom museum?” sikkeneurt Simone.
“Ja, we hadden beter kunnen gaan lopen. Was ’t nu al interessanter geweest,” moppert Nick.
“Wil je lopen? Ik kan zó stoppen hoor!” grom ik.
De Verlaten Man (165) – Ontstellend ongestelde gesprekken
“Als vrouwen ongesteld zijn, hebben wij mannen twee opties: ‘Stay the hell away’ of ‘extra lief en begripvol zijn’,” vervolg ik vakkundig. “Dat laatste is wat lastiger voor mannen, dus doen we meestal het eerste.”
De Verlaten Man (164) – Over zoeken en zoenen
Daar is ie. Mijn speleding, geheugen en lieveling. Vanuit mijn zak onder de stoel gegleden, direct naast het pookje. In een opwelling wil ik mijn zoekdame zoenen, maar in plaats daarvan geef ik mijn mobiel maar snel een kusje.
De Verlaten Man (163) – Het nieuws is een bakfiets. Sterkte ermee!
Kinderen zijn maar lastig. Ze vergeten alles en vinden niets van wat jij (voor hen) doet goed. Ze zeuren over de meest banale zaken en zijn eeuwig ondankbaar. Maar: ze zijn mijn leven. En ze léven nog.
De Verlaten Man (162) – Alles is de heenweg
“Wat maakt het in vredesnaam uit wie waar zit? Als je maar IN de auto zit en niet met de mond op de trekhaak erachter hangt! Het kan me niet verdommen wie waar zit. STAP! IN! We komen hartstikke te laat door jullie eeuwige wie-zit-waar-gezeik!”
De Verlaten Man (161) – “Weet ik veel.” Of: een onsje twijfeltijd, alstublieft?
Een man die snel beslist. Dat ben ik. Geen twijfel – gewoon kiezen als een coureur. Des te groter de irritatie over besluiteloze twijfelpubers.
De Verlaten Man (160) – Het leven ligt te verrotten in de kop
“En nu heb ik ook nog eens Alzmeijer op de koop toe gekregen. Nog maar de prille beginfase hoor, maar m’n leven ligt te verrotten in mijn kop. Mijn ervaring sijpelt me in de schoenen. Als de hersenen niet meer gevraagd zijn, vergeten ze hun eigen bestaan.”
De Verlaten man (159) – ‘No chance’ (of: de wreedheid van de puberteit)
“Brakke wifi hier, manmanman,” mompelt hij.
“Ik ga vanaf vandaag schermtijd invoeren. En dan krijg jij 30 minuten extra schermtijd als je nú gaat zwemmen.”
“Geinig pa, geinig.”
De Verlaten Man (158) – Afkicken van niks doen is zwaar werk
Het vakantiegevoel zo lang mogelijk vasthouden. Nog even loom na-dobberen, thuis op de bank. Lekker in mijn eentje, met een meegebrachte La Pauline Plaisir rosé onder handbereik
De Verlaten Man (157) – De wereld is te klein (een vakantieverhaal)
“Ja jochie, kijk maar eens goed. Dat is een Variomobil Signature 1200. Je ragt zo een hele cabrio z’n kont in!” Die Bennie, nog even grof als altijd. Dan zie ik dat het klopt; de achterkant van het ding is daadwerkelijk een complete garage.
De Verlaten Man (156) – Hurken en lurken
Ik fantaseer over haar uiterlijk. Zou ze van die glanzende, mediterrane haren tot aan het kuiltje van haar onderrug hebben? Nee, die zou ik dan wel hebben zien bungelen. Van die prachtige bruingroene, Franse amandelogen, misschien? Warme, zachtzwoele lippen?
De Verlaten Man (155) – Het Google-Duel
“Haa-ha! Papa heeft gelijk! Het is 6,5 miljard jaar, niks miljoen!”
Ik kijk voldaan. Ik hoef tegenwoordig niet meer zelf te googelen: dat doen mijn kinderen veel sneller.
De Verlaten Man (154) – Grillig glipt ’t door je vingers
Je wordt ouder, papa! Het klinkt ineens heel bedreigend. De ware ouderschapsproblemen zijn inmiddels voorbij. Ik – jonge, energieke vent van 42 jaren – kamp nu met ouderdomsproblemen. Ik voel hoe de tijd verglijdt.