Ik hoor je denken: die Denis… Volledig gaga geworden, die vent. Maar na 400+ wekelijkse schrijfsels vind ik dat ik mijzelf een raar hersenspinsel als dit best kan permitteren. Het internet is nu eenmaal een speeltuin voor fantasierijke, gestoorde geesten.
De Verlaten Man (403) – Wat nou gouden jaren?!
Mijn twintiger jaren waren de tijd waarin ik duurzaam doordraafde. Niks omvallen. Toen was viriliteit nog heel normaal. Nu niet meer. Op vrijdagavond voor de tv hangend, beginnen de oogjes tegen negenen al te lodderen. Uitgaan? Echt niet.
De Verlaten Man (402) – Yes, ik heb permastress!
Misschien moet ik toch een voorbeeld nemen aan Nick en elke avond lekker relaxed dertig dozijn mensen overhoop schieten. Puur om af te reageren en stoom af te blazen. Om controle te hebben en te heersen. Om wat duurzamer te ontstressen.
De Verlaten Man (401) – Het morele juk van de vleeseter
“Je moet je niet afvragen WAT je vanavond eet, maar WIE!” betoogt Simone fel, “Want dieren hebben óók een persoonlijkheid en een karakter. Net als mensen. Bij onze huisdieren zien we meteen hoe bijzonder en intelligent ze zijn, waarom bij de dieren die we eten dan niet?”
De Verlaten Man (400) – AI (deel 3): Doe mij die blauwe pil?
Ik hoef niets meer te horen. Na dit alles ben ik er nu wel uit: laat mij maar in mijn Matrix. Ik neem die blauwe pil wel en alles wordt goed.
De Verlaten Man (399) – A.I. (deel 2): Transcendente meditatie
Waar denkt die jongen toch allemaal over na? Ik vind het imposant. Blijkbaar heeft Nick zich al wel heel intensief met AI beziggehouden. Toen ik zo oud was als hij, wilde ik enkel ontmaagd worden en naar een concert van AC/DC. En verder niks.
De Verlaten Man (398) – A.I. (deel 1): Alles Is (eindig?)
Ik had een uitgebreid gesprek met mijn – bijna kunstmatig intelligente – zoon over AI en onze toekomst met ChatGPT en co. Scary, interessant, maar bovenal rijst de vraag: waar zijn we eigenlijk mee bezig? Een drieluik over oneindige intelligentie.
De Verlaten Man (397) – La dolce vita
Als er iets lekkers in huis is, krijg ik daar meestal niet zoveel van mee. Want thuiswonende pubers. Vreetschuren op twee benen. Maar heel soms is het leven tóch zoet.
De Verlaten Man (396) – Antitranspirant
“Lastig hoor,” mompelt Simone. Ik ben blij dat zij het zelf zegt. Ik weet namelijk zelf niet zo goed wat ik ervan moet zeggen. Wat ik er überhaupt van zou kúnnen zeggen. Gender-issues mij laten merken dat ik inmiddels toch echt tot een andere, oudere generatie behoor.
De Verlaten Man (395) – Denis speelt géén tennis!
Ik heb een bloedhekel aan tennis. Alleen al vanwege de grapjes in combinatie met mijn naam. Maar ik heb nu de oplossing gevonden. Doe mij maar Padel. Kan ik in alle rust Denis heten.