De gehaktstaaf brengt onheil. Gek genoeg is het een echte mannensnack. Geen zinnig denkende vrouw zal een dergelijk product toevertrouwen aan haar spijsvertering. De gehaktstaaf, wij mannen worden er naartoe getrokken als een mot naar de vlam. Er komt een dag dat hij verboden wordt.
Jaren ’80 kinderen hebben het moeilijk hoor
Opgegroeid in een cultuur waarin de eerste tekenen van “alles is maakbaar” de sluizen openden voor een waterval aan mogelijkheden, keuzes en verleidingen, valt het me zwaar om alles waarvan ik dacht dat het goed was af te zweren. Ik ben een jaren ’80 kind.
Kutschoenen van vroeger en de levenslange gevolgen
Het is allemaal de schuld van schoenenzaak Hagevondel uit mijn geboortedorp.
Wielrenner op de korrel: kritisch cyclistenbeheer
De temperatuur is nog geen halve dag gedaald naar een leefbaarder niveau of uit alle hoeken en gaten schiet het wild weer de weg op.
Tattoos op het werk: geaccepteerd of niet?
Zo af en toe komt er een discussie voorbij op LinkedIn, of tattoos op het werk nou wel of niet kunnen. Een interessante vraag, omdat het antwoord daarop nogal verschilt. Wat me het meeste verbaast, zijn de reacties onder dergelijke vragen.
Kibbeling, tring tring
Terwijl ik bij de visboer wacht op mijn eigen portie kibbeling, krijgt de man die voor mij aan de beurt is zijn bakje overhandigd. “Het is toch geen knoflooksaus hè? Ik had ravigote besteld, want ik moet zo nog naar klanten.”
Over lauw bier en een strandhuis
Het aftandse barretje is kenmerkend voor het vergeten Thaise dorpje waar ik bij toeval moet overwinteren. Een uit rottend hout opgetrokken etablissement.
Is het einde van zure zult nabij?
“Ik hoop het”, hoor ik velen van u denken. U heeft er niets mee, met afvalvlees verwerkt tot een lillende klomp boterhambeleg, waarbij 50 tinten roze af en toe terzijde gestaan worden door een groen stukje augurk.
Mansa en Yepafrica, recht uit het (ondernemers)hart
De aanblik van een Afrikaanse moeder, die een baby op haar rug met zich meedraagt en binnen kookt op open vuur, is allesbehalve comfortabel. De met rook gevulde ruimte, het hoesten van moeder en kind, de wetenschap dat er gegeten moet worden om te overleven en de manier waarop men het eten bereidt – garant staand voor gezondheidsproblemen – maken me verdrietig.
Open brief aan de CEO van Essent
Je ging gewoon in zee met het allergoedkoopste callcenter. Zo één met het meest brutale, geretardeerde belvee.
Open letter to Donald Trump
America First, you say? I hope for all Americans that America doesn’t stand first in line when the climatic shit hits the fan.
Paaseitjes zoeken zonder Google. Het kan nu nog.
In a galaxy far far away zit waarschijnlijk een intelligenter beestje dan wij mensen, een klasje ruimtekindertjes te leren dat je overal mag komen met je ufo, behalve bij die grote blauwe bol.
Stropdassenman. Een heldenverhaal zonder ontknoping.
Op mijn gemak beoordeel ik de passerende zakenlieden. Mijn focus ligt op hun stropdas. Niet de soort das is van belang, maar de knoop die ervoor zorgt dat het textiel om de nek blijft zitten.
Pink is the new Black
Als man moet je wel enige rijpheid bereikt hebben om zonder schaamte met een roze iPhone over straat te gaan.
Voyeurisme als brainkiller
Tijdgebrek. Mijn steeds terugkerende kwelgeest. De reden waarom bloggen soms naar de achtergrond verdwijnt. Wanneer ik na een lange werkdag eindelijk naar bed kan, dan spookt er nog van alles door mijn hoofd. Insomnia ligt op de loer en ik zoek naarstig naar een brainkiller.