De voortekenen zijn goed. Vanochtend, tijdens het ontwaken, keek de zwarte kat van de buren mij lief aan, vanaf de vensterbank van mijn geopende raam. Weliswaar brak ik hedenmorgen de spiegel van mijn toilet, het ding was toch aan vervanging toe, dus geen man overboord. Ook stootte ik tijdens het ontbijt abusievelijk het zoutvaatje om. Er zijn nochtans ergere dingen in het leven, iets waarvan mijn ochtendblad mij even later overtuigde: 13 doden bij een vliegtuigcrash in de Oeral.
Velden noch wegen
In zijn knapzak niet veel. Een handvol muntgeld. Enkele brieven van een oude vriend. Een halsketting met herinneringen. Een lei, schoon als voorheen.
Maar dit geheel terzijde
“Ik, mevrouw de voorzitter, beste mevrouw, mooie voorzitster, ik ben een rondlopende scherts, een potsierlijk politiek verschijnsel, minder dan een voetnoot in de vaderlandse politieke annalen.”
Prei
Ik ben er eigenlijk helemaal niet het type naar om achter de rug van een hardwerkende echtgenoot zijn vrouw weg te snappen. Maar het ging té gemakkelijk. Van een vooropgezet versierplan was geenszins sprake.
Theo. Mijn vader
Ik heb nooit gehouden van wat achteraf mijn stiefvader bleek te zijn. Naar mijn mening had hij een veel te grote bek, en je kreeg een draai om je oren als je je karnemelkse pap niet op kreeg. Bovendien vond ik dat hij mijn moeder niet goed, zelfs uiterst slecht, behandelde. Hij had er een handje van haar te koeioneren, ook waar andere mensen bij waren.
Mijn Olga
Ik ben nooit gemakkelijk geweest met vrouwen. Van kindsbeen af niet. Ik was klein, dik en pokdalig. Bovendien droeg ik een beugel en was ik gezegend met flaporen. Nederlandse vrouwen hebben deze vreemde snuiter in grijze spencer met een voorliefde voor natuurwetenschappen, nooit echt gemogen.
Scène in Café Griensteidl
Hij staart naar de oude vrouw, vindt haar maar een rare. Totaal niet cool. Ze heeft een belachelijke tattoo op haar onderarm. Allemaal cijfers. Zou ze bang zijn dat ze haar telefoonnummer vergeet?
Meisjes zijn geen vrouwen
‘Meisjes zijn geen vrouwen,’ zei ik haar.
Lieve Anne,
Spijtig dat we elkaar nooit de hand hebben mogen schudden. Als je nog geleefd had was je nu een wijze, ongetwijfeld patente vrouw geweest, van achtentachtig jaar.
Een ogenschijnlijk onschuldig fietstochtje anno 2017
Toen ik enkele weken terug op mijn knalrooie rijwiel richting ’t mooie centrum mijner stad pedaleerde, op weg naar ’n warm, knus café vol vrinden en gerstenat, besefte ik niet dat ik mijn boekje op dat moment mijlenver te buiten ging. Immers, had ik wel gedacht aan die duizenden vaderlanders, voor wie de kleur rood wellicht, vanwege de logische bloed-associatie, stond voor dood, verderf, (huiselijk) geweld, levensbedreigende ziektes en andere ellende? Hoe zou ’t zijn voor al die mensen langs de kant van de weg, die mij op mijn provocerend gekleurde fiets naderbij zagen zoeven… Grote kans dat ze terug in de tijd geslingerd werden, terug aan het ziekbed van hun geliefde, of naar de oorlogssituatie die ze ooit ontvluchtten…
Van d’oude stempel
God – zij – dank zijn er geen Hollanders te zien, met hun roodverbrande worstbenen en knokige campingknieën, die deze middag kunnen verpesten. Alleen mijn eega en ik, aangenaam verloren – als drenkelingen – in een stad vol hooglijk elegant geklede Milanezen en Milanesen.
De nieuwe twintig
Volgens de damesmagazines die de jongste jaren in zulk groten getale de vaderlandse kiosken opsmukken, schijnt ‘veertig de nieuwe twintig’ te zijn. Voor vrouwen geldt dat wellicht. Voor mannen doet dit credo geen opgeld. Kan ik u uit betrouwbare bron verzekeren…
Ik omarm
Die nachten, ze staan in mijn geheugen gegrift. Zoals nauwelijks iets in mijn leven. Natuurlijk heb ik van je ge… Nee, laat ik dat woord niet gebruiken, het zou de zaken onnodig kunnen verwringen.
Een marsepeinen geschenk
Toen mijn nieuwe vriendin, die ik eigenlijk pas goed een week kende, mij op de hoogte bracht van het feit dat ze kunstenares was, een avant-gardistische nog wel, prikkelde dat mijn nieuwsgierigheid. Ik ben een vrijzinnig man met een ruime culturele belangstelling: haast niets is mij te dol als het om creativiteit gaat.
José
Een paar weken geleden liep ik haar tegen het lijf in de buurtsuper. Ze stond bij de brie. Of de camembert, daar wil ik vanaf zijn. Ik zei: ‘Hallo José’, en een gesprek ontspon zich over hoofdzakelijk koetjes en kalfjes (we waren intussen aanbeland bij het kalfsvlees). Onder de oppervlakte van het alledaagse gesprek over het weer en de schoolprestaties van haar oudste, krioelden andere zaken: zij wond me op en ik probeerde af te tasten in hoeverre zij en haar man een monogaam, dan wel een polygaam huwelijk leidden.