Ze steekt een sigaret op. Wenkt ze mij? Ja, zo lijkt het. Ik kom naderbij en kijk haar strak in de ogen. Dat wil ik tenminste, maar ik ben slechts een man, dus ik kijk naar de welvingen van haar boezem. Zij heeft gezien waar ik oog voor heb.
Stadelheim
Ik heb in mijn leven heel wat afgedroomd. Wanneer je als man de gezegende leeftijd van veertig jaar nadert, heeft je onderbewustzijn heel wat nachten de kans gehad, zijn gang te gaan. Een van de merkwaardigste ‘nachtzwaluwen’ die ooit mijn brein zijn binnengevlogen, was gesitueerd in Berlijn, in de nog liberale jaren twintig.
Intellectuele vrijheid
Ik ben geen kritische man inzake relaties, absoluut niet. Er zijn evenwel grenzen. Ik heb ooit een teerbeminde gehad die oprecht in de veronderstelling verkeerde, dat Bill Wyman de drummer van The Beatles was. Die meid heb ik onverwijld mijn deur gewezen, haar huilebalkerige muzikale troep achter haar aan gooiend: haar fado-langspelers vol deprimerende, Portugese vrouwenstemmen, die verhalen over misgelopen liefdes, in duigen gevallen toekomstdromen, gesneuvelde vriendschappen, geflopte familierelaties…
Mijn Lieve
De deur viel in het slot en daar stond ik, ezel, te jammeren om vergane glorie, om een meid die mijn aanwezigheid duidelijk niet meer op prijs stelde. Ik beukte nog een paar keer op de voordeur en de vensters, totdat een busje van de gendarmerie kwam om mij af te voeren. Na een nacht afkoelen in een Belgische cel kwam ik de volgende ochtend weer bij mijn positieven.
Verliefd op mijn Koningin
Ik heb ’t te pakken voor mijn Koningin: Het is slechts háár die ik bemin!
Een date die alleen maar slagen kan
De voortekenen zijn goed. Vanochtend, tijdens het ontwaken, keek de zwarte kat van de buren mij lief aan, vanaf de vensterbank van mijn geopende raam. Weliswaar brak ik hedenmorgen de spiegel van mijn toilet, het ding was toch aan vervanging toe, dus geen man overboord. Ook stootte ik tijdens het ontbijt abusievelijk het zoutvaatje om. Er zijn nochtans ergere dingen in het leven, iets waarvan mijn ochtendblad mij even later overtuigde: 13 doden bij een vliegtuigcrash in de Oeral.
Velden noch wegen
In zijn knapzak niet veel. Een handvol muntgeld. Enkele brieven van een oude vriend. Een halsketting met herinneringen. Een lei, schoon als voorheen.
Maar dit geheel terzijde
“Ik, mevrouw de voorzitter, beste mevrouw, mooie voorzitster, ik ben een rondlopende scherts, een potsierlijk politiek verschijnsel, minder dan een voetnoot in de vaderlandse politieke annalen.”
Prei
Ik ben er eigenlijk helemaal niet het type naar om achter de rug van een hardwerkende echtgenoot zijn vrouw weg te snappen. Maar het ging té gemakkelijk. Van een vooropgezet versierplan was geenszins sprake.
Theo. Mijn vader
Ik heb nooit gehouden van wat achteraf mijn stiefvader bleek te zijn. Naar mijn mening had hij een veel te grote bek, en je kreeg een draai om je oren als je je karnemelkse pap niet op kreeg. Bovendien vond ik dat hij mijn moeder niet goed, zelfs uiterst slecht, behandelde. Hij had er een handje van haar te koeioneren, ook waar andere mensen bij waren.
Mijn Olga
Ik ben nooit gemakkelijk geweest met vrouwen. Van kindsbeen af niet. Ik was klein, dik en pokdalig. Bovendien droeg ik een beugel en was ik gezegend met flaporen. Nederlandse vrouwen hebben deze vreemde snuiter in grijze spencer met een voorliefde voor natuurwetenschappen, nooit echt gemogen.
Scène in Café Griensteidl
Hij staart naar de oude vrouw, vindt haar maar een rare. Totaal niet cool. Ze heeft een belachelijke tattoo op haar onderarm. Allemaal cijfers. Zou ze bang zijn dat ze haar telefoonnummer vergeet?
Meisjes zijn geen vrouwen
‘Meisjes zijn geen vrouwen,’ zei ik haar.
Lieve Anne,
Spijtig dat we elkaar nooit de hand hebben mogen schudden. Als je nog geleefd had was je nu een wijze, ongetwijfeld patente vrouw geweest, van achtentachtig jaar.
Een ogenschijnlijk onschuldig fietstochtje anno 2017
Toen ik enkele weken terug op mijn knalrooie rijwiel richting ’t mooie centrum mijner stad pedaleerde, op weg naar ’n warm, knus café vol vrinden en gerstenat, besefte ik niet dat ik mijn boekje op dat moment mijlenver te buiten ging. Immers, had ik wel gedacht aan die duizenden vaderlanders, voor wie de kleur rood wellicht, vanwege de logische bloed-associatie, stond voor dood, verderf, (huiselijk) geweld, levensbedreigende ziektes en andere ellende? Hoe zou ’t zijn voor al die mensen langs de kant van de weg, die mij op mijn provocerend gekleurde fiets naderbij zagen zoeven… Grote kans dat ze terug in de tijd geslingerd werden, terug aan het ziekbed van hun geliefde, of naar de oorlogssituatie die ze ooit ontvluchtten…