Sinds een half jaar frequenteert een escortgirl mijn appartement. Vaak in het weekend maar soms ook doordeweeks bestel ik haar voor een, twee gezamenlijke uurtjes. En altijd verlang ik van haar dat ze in dezelfde rol kruipt: die van de strenge pianolerares.
Het meisje in het Alexandrovsky Park
De host van mijn bed & breakfast in Ulitsa Marata, een zijstraat van de beroemde, vier kilometer lange Nevski Prospekt, heeft een snor zoals die van de acteur Andrew Sachs, in zijn wereldberoemde rol als stuntelige, Spaanse ober in Fawlty Towers, de Britse cultserie uit de jaren zeventig: ‘I know nothing, I am from Barcelona’.
Een politieke werkelijkheid overwonnen
Ook vrouwen houden het nooit lang met hem uit, meestal niet langer dan slechts één nacht, waarna hij doorgaans al is uitgekeken op het volgens hem ‘spreekwoordelijk onnozele meisjesgezicht’ van de twintigjarige naast hem in bed.
Een gezegend mens
Mijn jeugd was een Hel. En wanneer ik zeg Hel, dan bedoel ik ook Hel: met hoofdletter H.
Eerste stralen van de zon
Ik had totaal geen ervaring met het versieren van oogverblindend mooie vrouwen. Sterker: ik had zelfs nauwelijks ervaring met het versieren van meisjes.
Een man
Ik ben een man. Ik ben een man die staat voor een raam. Ik ben een man die staat voor een raam, waarachter een waas van motregen. Ik ben een man die staat voor een raam, waarachter een waas van motregen, en die grient.
De dame in het woud
Ze steekt een sigaret op. Wenkt ze mij? Ja, zo lijkt het. Ik kom naderbij en kijk haar strak in de ogen. Dat wil ik tenminste, maar ik ben slechts een man, dus ik kijk naar de welvingen van haar boezem. Zij heeft gezien waar ik oog voor heb.
Stadelheim
Ik heb in mijn leven heel wat afgedroomd. Wanneer je als man de gezegende leeftijd van veertig jaar nadert, heeft je onderbewustzijn heel wat nachten de kans gehad, zijn gang te gaan. Een van de merkwaardigste ‘nachtzwaluwen’ die ooit mijn brein zijn binnengevlogen, was gesitueerd in Berlijn, in de nog liberale jaren twintig.
Intellectuele vrijheid
Ik ben geen kritische man inzake relaties, absoluut niet. Er zijn evenwel grenzen. Ik heb ooit een teerbeminde gehad die oprecht in de veronderstelling verkeerde, dat Bill Wyman de drummer van The Beatles was. Die meid heb ik onverwijld mijn deur gewezen, haar huilebalkerige muzikale troep achter haar aan gooiend: haar fado-langspelers vol deprimerende, Portugese vrouwenstemmen, die verhalen over misgelopen liefdes, in duigen gevallen toekomstdromen, gesneuvelde vriendschappen, geflopte familierelaties…
Mijn Lieve
De deur viel in het slot en daar stond ik, ezel, te jammeren om vergane glorie, om een meid die mijn aanwezigheid duidelijk niet meer op prijs stelde. Ik beukte nog een paar keer op de voordeur en de vensters, totdat een busje van de gendarmerie kwam om mij af te voeren. Na een nacht afkoelen in een Belgische cel kwam ik de volgende ochtend weer bij mijn positieven.