Er wonen teveel Femkes in Nederland. Alleen al bij die naam gaat m’n schaamhaar overeind staan. Verder slaat alles daarbij compleet dood in die streek.
Randstedelijke bekrompenheid
Waar in Amsterdam de Surinamers en Antillianen al lang onopgemerkt de straat over gingen, werden deze mensen in Hoogezand-Sappemeer, Heerlen, Losser, Heinkenszand of De Lier nog nagekeken alsof ze een Derde Wereldwonder vertegenwoordigden.
Hashtag#
“Tja, en dan heb je zo’n gezagsverhouding tussen een arrogante baas en een jongste medewerkster met ambitie. Dan moet je wel sterk in je schoenen staan”.
“Zij pijpt zellufs nog een rietje, mijn Sophietje…”
Sophie Hilbrand is voor mij (en ik denk heel veel anderen) de Goedele Lik-eens van Nederland.
Muggeneitjes
Weet u nog van die giftige eieren, die eigenlijk niet giftig waren en waarvan een klein groepje mensen al een jaar geleden wist dat er dus echt wel gif in zat en dat dit groepje er vervolgens achter kwam dat dit gif dan ook in de kip moest zitten?
Spoorloos
Bolt is dus gaan praten met Sjon. Die van Talpa en zo. Die ideeënman. Ja, en als er eentje is die programma’s weer succesvol op het spoor weet te zetten, dan wel Sjonnie.
In een tijd waarin alles puur en echt moet zijn, bedacht Sjon dat Spoorloos dus ook écht spoorloos moest zijn.
Pislink van de plastic krimpfolie-verpakking
Als ik dood ben, wil ik ook niet zomaar in een kist. Ik wil net als een komkommer, de bleekselderij, paprika’s, peultjes, spinazie, de winterwortel, courgette, aubergine, tomaten, appels, kiwi’s, zelfs bloemkool, broccoli, spruiten of ijsbergsla eerst in plasticfolie worden verpakt. Dan pas een kist er omheen.
Onschuldige meisjes
De afgelopen Pinksterdagen heb ik een diepgaand en indringend gesprek gevoerd met mijn vijf kleindochters van 0, 2, 4, 7 en 9 jaar. Ik probeerde ze enkele wijze levenslessen mee te geven voor de toekomst. Op hun eigen verzoek.
Vluchtgedrag
Ieder jaar, zo rond eind mei, word ik geheel aan mijn lot overgelaten. Moederziel alleen in een te groot huis, met een tuin die niet onderdoet voor een aardig dorpsparkje. Het enige gemis is een gesubsidieerde gemeentewerker die hier de boel een klein beetje onderhoudt.
KAK
Sport en poep. Er schijnt een causaal verband te zijn tussen deze twee onderwerpen.
Gewoon bij Albert Hiku
Ik wil helemaal niet dat jullie in mijn koelkast kijken. Binnen de kortste keren weet mijn zorgverzekeraar dat ik elke dag een fles witte wijn nuttig. Want dat is toch de enige reden?
Stijlloze boycot
In 2003 behoorde ik tot de pioniersgeneratie reaguurders op het inmiddels veelbesproken weblog GeenStijl. Onder de ‘nickname’ ‘vanrechtsheeftvoorrang’ vond ik destijds een uitlaatklep.
Auto weg
Bijna mijn hele leven, op de eerste achttien jaar na, rijd ik in een auto. Tientallen merken en modellen heb ik inmiddels versleten. Overal ben ik met die roestbakken geweest. In ’t begin vooral de garage.
Vrijheid bestaat niet
Net het huis vrij en denk je met je vrouw andere leuke dingen te kunnen gaan doen, kun je de boel verkopen en op een flatje met een platje gaan wonen. Tot je dement wordt, prostaatkanker krijgt of gewoon dood gaat.
Het scheidtijdperk
Samen met de heer Donald T. en mevrouw Ebru U. behoor ik tot de laatste drie klimaatontkenners van deze wereld. Omdat het kan, omdat het lekker tegendraads is en omdat ik, om met de woorden van de laatste te spreken “het groene gezeik” helemaal zat ben.