Bron: Pixabay.com
Het is evolutietechnisch nogal een dingetje. Wij mannen jaagden op mammoetbeesten en werden dan aangevallen door dinosauriërs (met al dan niet Jéézus op hun rug). We keerden gehavend terug bij de grot, sleepten ons wijf aan haar haren de bosschages in en verwekten daar zoveel mogelijk zonen, zodat we zelf nooit meer hoefden te jagen.
PTSS bestond nog niet. Angst ook niet. En verdriet? Ha! Janken is voor vrouwen, vooral nadat ze op handen en voeten uit de bosschages kwamen gekropen.
Echter, we zijn nu een paar duizend jaar verder. In de tussentijd gooide Mozes in de een of andere zee enkele sluizen dicht, hadden we twee wereldoorlogen en godverdomme wat blijkt? Mannen hebben ook gevoel.
Dit mogen wij (penis dragenden) alleen laten blijken als Verstappen op 1 of 2 eindigt, of als Hazes dood gaat, of Koos Alberts. Bij Wim Kok vroegen mensen in mijn omgeving zich vooral af of het kwartje nu gevallen was. Geen tranentrekker, die man, hoewel hij veel betekend heeft voor het land.
Enfin. Lekker janken als man. Er rust nog steeds een taboe op. Behalve bij mij. Maar hé, ik krijg daar medicatie voor (of tegen, zo je wil). Mannen kunnen namelijk ook depressief raken. Of ontroerd door Moana of Frozen, of gewoon oprecht snotteren bij een goddamn musical.
Neem nu Jim Bakkum die destijds in de orkestbak reed. Dat was zo hilarisch dat ik drie dagen heb liggen janken van het lachen. ‘Ik vertrek‘ doet hetzelfde met me. Maar kijk ik naar Watership Down, dan raak ik zo labiel dat ik niet ik niet alleen zin krijg in konijn, maar ook hartverscheurend huil als konijntje Hazelaar sterft.
Verder ga ik ook weer eens Love Actually kijken, want het is alweer bijna kerst, aan de winkels te zien. Die film is helemaal te gek, maar ik moet er een doos tissues bij. Huilen om de speech van Billy, over de liefde van zijn leven.
Wat ik maar wil zeggen: vergis je niet in ons mannen, dames. We houden onze tranen vaak in, maar ze zitten er echt, of het nu van ontroering, verdriet, uien snijden of Fisherman’s Friend is. Wij hebben gevoel. Althans, de meesten van ons.
Dat we het verbergen, heeft een evolutietechnische reden. Huilend zie je de mammoet niet zo goed, dus is je focus weg. Is dit een issue anno 2018? Nee, want de kans dat je een mammoet tegenkomt in Purmerend, is verbazend klein. Kerstversiering en chocoladeletters, daarentegen, die zie je volop.
O ja, ook om te janken; dat het daar al kerst is. Maar dat is een ander verhaal.
